Kolay İşle Beraber Olmak

Artık tırnaklarımı yemiyorum. Yemek için bir nedenim yok. Bir korkum yok. Bir alışkanlığımı bırakıyorum.
Yanaklarımdaki kuru yaşları, akmış rimelimi, bozulmuş rujumu zorla yüzümden çıkarmazken ilk defa hem de.
Oje sürüyorum. Acı değil bu seferki.
Gerçekten güzel miyim acaba diyorum. Kime göre neye göre diye bir soru beliriyor kafamda.
Saçmalıyor muyum?
O da doğru demiyorum, çünkü diyeceğim bir şey yok.
Güzelim.
Hep neyse diyorum ama sonuca varamıyorum.
Sıçtığımın aidatı, Bozo'nun alınması gereken çişi kakası var. Görevden kaçmamak lazım. Ayakişi bana kalmışsa ben de onu halletmeliyim. Belki biraz hareket üşümemi engeller... Ancak ilk görevim aidat olacak!