23.10.2009

Şampanya -Bam!

Ne bir şeye yetebiliyorum ne de normal bir hayatım var. Kendimi ilk defa güçsüz hissediyorum,
Ve anneannem geldiğinden beri ilk defa bir kriz yaşıyorum...
Saçma sapan bir şey yüzünden sayısız kalpler kırıyorum. Bana zamanı geldiğinde değil de, şimdi hesap soruluyormuş gibi hissediyorum. Her şey üstüste geliyor gibi. Mükemmel olacağım derken yüzüm geriliyor tuzlu yaşlardan... Burnumu çeke çeke sinüzit oluyorum. Üşüyorum, daha daha delirecek gibi oluyorum.
Kadıncağızın bana verdiği şeyleri saymakla bitiremem ama benim tek becerdiğim şey bağırmak, ağlamak, onu tüketmek. Uzun süredir eksikliklerimi iyice içime atmıştım ki bugün ilk sinirlenişimde dışarı çıktılar. İçime atsam da atmasam da sürekli bir bağlanış, suçluluk içindeyim. Demin ne oldu bilmiyorum ama gerçekten delirdim mi, bilmiyorum!
Gerçekten özür dilerim; doğum gününü geç kutladığım,
Demin kalbini kırdığım, bağırdığım,
Ve hiçbir işe yaramayan bir ayaklı baş ağrısı olduğum için...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Kafamdaki taç var olduğu sürece...Yazsana?