Yalnızlık Hissi Sorunsalı

Acı çekmek istemiyorum. Ancak drama-queen olarak yaşamayı kendime adet edinmişim artık.
Yalnızım. Kendi içimde çevremde ki herkesi kaybettim. Birer birer. Onları tutamıyorum. Ellerimden kayıp gidiyorlar. Ne gerçekten sevdiğim insanlar kalıyor. Ne de sevdiklerim. Sevdiklerim daha çabuk gidiyor aslında...
Ben baştan beri yalnızım. İçimdekini dolduracak birisini istiyorum ve kimseyi de buna layık görmüyorum. Sanırım kimseyi göremeyeceğim de.
Dürüst olmak gerekirse etrafımdakilerin çoğuna güvenmiyorum da. Sevmeyi iyi becersem birden vazgeçiyorum. Sevmek kolay, bırakmak kolay, korkmak kolay... Terapi gibi kullanmıyorum blog'umu. Yani bu amaçla yazmayı hobi edinemem...
Sıkılmadığımı söyleyemem. Popüler miyim? Kendi çevremde. Komikmişim. Eğlenceliymişim. Biraz dürüstmüşüm. O zaman neden tercih edilenen ben olmuyorum o boş kafalı, sevgilisinin peşinde koşturan insanların arasında?