Die Die French Fry

Bozo eve geldiğimde sessiz falan değildi. Bebek ağlaması gibi garip sesler kullanıyor ve kuyruğunu sallıyordu. Köpeğime olan tepkim ''Ay Eli baksana şuna bebek gibi!'' benzetmesiyle sınırlı kalmamıştı. Biraz başını okşamıştım o da daha çok bağırmıştı. Bağırınca da babamın taktiği olan vuracakmış gibi el kaldırmayı kullanırdım ama sonra bir kere de olsun havlardı bağırarak ''sessizce''.
Bebeklerle aram iyi değildi. Bebek taklidi yapan ya da zeka seviyesi onlarla eşit olan insanlarla da değildi...
Hayvanlarda başarı yakalayabilmiştim ama.
Eli, Bozo'yu odama getirip yatağımın üzerine bırakmıştı. Bu arada Bozo ile benim koltuğa yayılmamız sayesinde üzerine çay da dökülmüştü. Kısacası bugün Eli'yi kısık ateşte 5 saniye yakmıştık...
Yatağımın üzerine Sertab Erener misali ''sere serpe'' uzanmıştı. Ben de gene arkadaşlarımla yazışıyordum. Zaten odam o kadar küçüktü ki, dönen sandalyemi azıcık oynatmamla yatağın yanıbaşındaydım. O sırada garip bir ''fıff fıff fıff'' sesi duydum. Umursamadım ancak ses güçlenmişti. Birkaç dakika önceki ''çıt çıt çıt''lar yerini fıf'lara bırakmıştı. Arkamdan yaşlı köpeğimin kötü kokan nefesi sinsice kulağımı yaladı. İttim bir köşeye, gene geldi. Bu sefer arkamı döndüm. Manzara şaşırtıcıydı. Geçen günki yılbaşı hediyem koklanıyordu. Tüm bu fıf'ların anlamı buydu. Huysuzlaştım. Çantamı çektim, burnunu peşinden götürdü. Gene çektim, benimle inatlaşmaya karar verdim. Kucağıma aldım. Bu sefer fıf'lar sona erdi. Ancak patisiyle idrar keseme? doğru basıyordu. Bende tuvalete gitme ihtiyacı duyuruyordu. Bugün zaten bu kadar acı yeterdi. Yarım saate kadar kucağımda kaldı. Sonlarına doğru ''vuaah, hıııah'' gibi garip sesler çıkarmaya başladı. Odam da iyice sıcaklaşmıştı. Tamam dedim, gidiyorsun. Bu sırada arkadaşımla muhabbetimiz koyulaşmış, saçmalıyorduk. Ben de onu aşağıya indirdim.
''Şıkı şıkı şıkı''ların arkasından kayboldu, Eli ''Bir yere gitmiyoruz.'' dedi. Psychostick'den The Dumb Song bitti. Dumb dedi. Ben de konuşmama devam ettim...